Pa dit is jouw manier van komen en gaan, van leven en sterven.
Je bent gestorven zoals je geleefd hebt. Eigenzinnig. Jij wou een pijnloze dood, vooral niet afzien. Je vond dat je alles gehad had wat je van het leven kon verwachten. Je wou wel gaan, maar wou ook op ma wachten, want dat had je haar beloofd, maar het werd te moeilijk en dus verdween je plots in je gedachten.
Iets meer dan een jaar geleden vertelde je me dat je gelukkig was. Voor jou mocht het nu eindigen, rustig en zonder pijn.
Je had je leven ‘geleefd’.
Gek, want je hield ook echt van het leven, de verse aardbeien, de krieken of de appelmoes of ‘compot’ uit de boomgaard, van een patéke of een praline – met een hap voor Duc, onze hond.
Je wou volop het leven leven en vond het minder prettig dat je lichaam moe was en je hoofd te vol van herinneringen.  Je hoofd zal vol, daar kon niets meer bij.  Elke straat had zijn geschiedenis en zijn mensen, vrienden in jouw hoofd: hier was dit, die is al lang weg, dat is hier veranderd,  … Je was moe geleefd en genoot tegelijk van elk moment van leven.

En je doodgaan. Dit weekend hebben we nog gepraat over de oude tijd, ‘meter zuun’, je zus, je broer, familiehistories, jij en ma als jong gezin,.…kortom je jeugdjaren.
Je zuchtte. Wellicht dacht je, dit was het dan. Want maandagochtend heel vroeg ging je rustig weg. Traag en snel tegelijk, echt op jouw manier want wou je ook afscheid nemen. Wie slaagt erin om zonder pijn te gaan,met een lichte glimlach en rond zijn sterfbed zijn vrouw en vier kinderen?